Фантомныя радасці
Улетку асьцярожна абыходзіць месца, на якім пасьлізнуўся й падвярнуў нагу ў лютым.
Баяцца сустрэчы з родным дзядзькам, зубным доктарам, хоць ён даўно ўжо на пенсіі.
Шкадаваць, што бібліятэка пераехала й больш не насупраць твайго факультэту, хоць твой факультэт сам пераехаў і даўно ўжо ў будынку партыйнай школы.
Ніколі не сьпяваць улюбёнай песьні з кінафільму, пасьля якога ты атрымаў па пысе ў ваенным гарадку ў мікрараёне Ўручча.
Згадваць код перад тэлефонным нумарам, каб пазваніць у кватэру, дзе яна даўно не жыве, а каторы ўжо год жыве разам з табой.
Фантомныя радасьці. Настае момант, калі ад іх ужо не ўцячэш.
Калі ты спазьняешся на электрычку, якую сёньня адмянілі, і ты гэта ведаеш, але ўсё адно сьпяшаешся, рызыкуючы пасьлізнуцца й падвярнуць нагу.
Калі ты загаворваеш зубы бібліятэкарцы, што кажа, быццам ты пяць год не вяртаеш кніжку, якую ты ніколі ня браў, і паказвае запоўнены тваёй рукой фармуляр.
Калі, едучы на метро ў бок мікрараёну Ўручча, ты спрабуеш прабіць на кампостэры для ільготных талонаў пластыкавы жэтон і разумееш, што незваротна вырас.
Калі ты хаваешся ў старой будцы тэлефона-аўтамата і звоніш адтуль па мабільніку.
Звоніш ёй.
Па ейным мабільніку.
© Andrej Khadanovich
